۵-فطرت از نظر قرآن (۲)

بسمه تعالی

فطرت ثانویه و اصلی انسان ایجاب می کند که انسان مرتبه ی حیاتِ نازل خود و خواسته های آن را کنار بزند و هیچ مطلوبی جز خدای متعال نداشته باشد و با لسان وجودش (( لا اله الا الله )) بگوید و خود را از اسارت غیر ، رهایی بخشد و روشن است که دستیابی به این امر جز از طریق تعبّد و اطاعت کامل نسبت به دستورات دینی و الهی میسر نخواهد شد .
بنابرین ظهور فطرت اصلی در صورت فراهم آوردن شرایط و مقتضیاتش ،امری تکوینی و جزء قواعد وجود است ، زیرا بوده و هستند کسانی که در طریق ایمان و هدایت پیش رفته و از خود و هر چیز دیگری گذشته اند و فقط حضرت حق را قصد نموده اند  ، و در نتیجه ، به تناسب برخورداریشان از مراتب ایمان ، به سوی خدای متعال صعود کرده و در منازل قرب او آرام و قرار گرفته اند
بر اساس آنچه گذشت ، در وجود انسان دو فطرت متناقض وجود دارد که مقتضیات هر یک نیز درست ، در جهت عکس دیگری است . اگر انسان به مقتضای فطرت اولیه ی خود ، نفسانیات را که از آثار و مقتضیات حیات نازله ی دنیوی است رویّه و مشی قرار دهد ، حیات نازله ی وی تثبیت گشته و مانع ظهور فطرت ثانویه و اصلی او می شود ، در صورتی که به اقتضای فطرت ثانویه اش از خودِ نازل و خواسته های آن بگذرد و فقط در طلب الله و جلب رضوان او باشد و سر به طاعت او نهد ، فطرت اولیه ی وی مرتفع می گردد ، یعنی حیاتِ نازل کنار می رود  . آن وقت است که رفته رفته حیات طیّبه که همان حیات الهی است ، از پشت حجابِ حیاتِ نازل ظهور پیدا می کند و هر چه در مراتب حیات عالیه صعود کند به مبدأ متعال نزدیک تر می گردد و هر چه به مقصد نزدیک تر شود ابتهاج و سرورش افزوده می شود
زیرا که به آنچه در نهاد و فطرت و اصل و حقیقتش طالب آن بود ، خواهد رسید .
بنابرین فطرت حقیقیِ روح ، دستورات الهی و قرآن را اقتضا می کند یعنی دستورات حضرت رب تربیت کننده ی اوست تا از این طریق یعنی از راه دین و دینداری به سوی خواست فطری خود حرکت نماید و به آن واصل شود . توجه به این نکته لازم است که برای تحقّق یافتن این خواست فطری (فطرت اصلی) فراهم نمودن مقتضیات و شرایط خاصّ آن یعنی تعبّد کامل در برابر دستورهای الهی  ، امری ضروری است  ، زیرا بر اساس تکوین ، برای نیل به مقصد فراهم آمدن این شرایط لازم است و مقتضیات آن بسیار محکم بوده و باید باشد و اگر  نباشد ، خواست فطری انسان تحقق نمی یابد (ذلک الدّین القَیّم) .همچنین متذکّر می شویم ، اشاره ی آیه ی مذکور به تغییر و تبدیل نیافتن دین ، ناظر به این حقیقت است که چون فطرت اصلی و واقعی انسان ها تغییر یافتنی نیست ، دینی هم که خالق متعال ، فطرت حقیقی انسان ها را بر اساس آن خلق نموده است ، نیز قابل تغییر و تبدیل نیست (لا تَبدیل لِخلق الله) . علاوه بر حقایقی که حق تعالی در این آیه ی مبارکه به آن اشاره می فرماید ، در آخر آیه نیز نکته ی مهم دیگری را گوشزد می نماید و آن این که اکثر انسان ها فطرت اصلی خود را نمی یابند (و لکن اکثر الناس لا یعلمون)

کاربران محترم؛هرگونه استفاده از مطالب سایت بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد.