بسمه تعالی
اگر به طور اجمال بخواهیم به اظهار عبودیت یک عبد در مقام بندگیِ خدای متعال اشاره کنیم، باید گفت، نمودِ عینی و حقیقیِ عبودیتِ انسان در نماز محقق میشود.
آنچه در نماز به تعلیم وتادیب حضرت حق از قرائت وذکر و حرکات، انجام میدهیم، تبلور حقیقتِ توحید است که در انجام عبودیت و اظهار آن باید از یک عبد سر بزند و به ظهور برسد.
آنجا که بنده از سوی خدای عز وجلّ موظّف است نماز را با تکبیره الاحرام شروع کند، الله اکبر گفتن او اگر چه اظهار یک عقیده ی حقّه در محضر خداست، یعنی عبد به کبریاییِ الله اعتراف میکند، ولی باید به موازات این اعتراف، واقعیتی در وجود نمازگزار محقق وتثبیت شده باشد وآن اینکه انسانِ موّحد همانطور که در نمازش مدّعی میشود که معبودا کبریاء فقط مخصوص توست ، به نشانه ی صدقِ ادعایش، در نیّات وافکار واعمالِ خود، نباید چیز دیگری جز خواست واراده ی خدای متعال،حائزِ اهمیت باشد. (اللّه اکبر)
لازم به ذکر است عبد از نظر لغت به انسانی گفته می شود که سر تا پا تعلق به مولا و صاحب خود دارد، اراده اش تابع اراده ی او و خواستش تابع خواست اوست. خود را مملوک او می بیند و در اطاعت او سستی به خود راه نمی دهد.
همانگونه که از معنای تکبیره الاحرام معلوم است نماز گزار باید با آمادگی خاصی به نماز ورود کند و آن مُحرِم بودنِ از غیر خداست یعنی ما سوی الله را دیگر در این موقف جایی نیست و توجه دل می باید فقط به یک سو باشد و آن همان صاحب بیت (دل) است. خدای عزوجل از زبان حضرت ابراهیم سلام الله علیه بعنوان یکی از اسوه‌های توحید در آیه‌ی ۷۹ سوره انعام میفرماید: انّی وجّهت وجهی للّذی فطر السموات والارض حنیفاً و ما انا من المشرکین (بی تردید من به کسی روی کرده‌ام که آسمانها وزمین را پدید آورده است ومن به غیر او تمایل نخواهم یافت واز مشرکین نخواهم بود).
پیداست که چنین توفیقی بدست نمی‌آید مگر اینکه انسان بطور مداوم در راه و روش زندگیش در مقام فکر وآرزو و عملکرد، تنها مبدا متعال را بخواهد واعمال یومیّه اش نیز مؤیّد همین خواست وطلب باشد یعنی در هر عمل او وفکر او و گرایش او باید رضوان و قرب حضرت معبود اراده شود ولا غیر.
اگر انسان موفق به این امر شد، آنوقت است که به میدان عبودیت مردانه قدم گذاشته ودرکلِّ عبودیت او توحید سریان یافته و به تعلیم باری تعالی در نمازش به ظهور رسیده است.یعنی انسان قلبا وعملا به این مرحله رسیده است که فقط او خواستنی‌ست وبه همین دلیل غیر او را نباید آرزو کرد و برای غیر او نباید همت گذاشت مگر بخاطر او وبرای او القلب حرم الله، فلا تسکن حرم الله غیر الله . قلب حرم (حریم خاص) خداست غیر اورا جایگزین نکن .
به فرموده رسول اکرم صلّی الله علیه وآله نماز میزان وملاکِ مقبول بودنِ کلّ عبودیت انسان است(الصّلوه میزان) یعنی اگر کسی بخواهد بداند،که آیا عبودیتش مورد قبول حضرت حق هست یا نه، نمازش برای او ملاک است، به این معنی که ببیند کشش وانجذاب وحضورِ فکر ودل او در نماز چقدر بسوی خداست وآنچه از تکبیره الاحرام تا سلامِ آخر در محضر خدا در نماز مدعیست، به چه اندازه در رویّه و مشیِ عملیِ زندگی او پیاده شده است.
این مبحث احتیاج به شرح وبسط طولانی دارد که به دستگیری خداوندِ هادی در صدد انجام آن هستیم ودر پستهای آینده به ان میپردازیم.ان‌شاءالله
کاربران محترم؛هرگونه استفاده از مطالب سایت بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد.
